Hadi gel ben uzun uzun anlatayim sen de dinle, kac gundur zaten Turkce iki cift lafa hasretim, kirma beni

4 gunde 2 kez ucak iptali ile karsinizdayim! Evet hepsini Delta tek basinda yapti!! Ikincisinde cok daha olgunlasmis ve gozu acilmis buldum kendimi.. e ne demisler her sey insanlar icin!
Kendini ilime bilime adamis bunye olarak o konferans senin bu konferans benim gezerken bu sefer cok yoruldum, sorumluluk almayan yetkililerden, birbirinden habersiz ayni firma calisanlarindan, ve havalaninda hayat surmekten..
Hikayenin basina doneyim: gunlerden Pazar, icimde binbir sıkıntı uflaya puflaya bavul hazirliyorum, bir yandan da “canim hic gitmek istemiyor” diyorum Badem’e onbin defa. Ama el mecbur, beni dinlemek icin bekleyen (!) insanlari dusunup yola koyuluyorum. Ucagin kalkmasina 20 dakika kala guvenlikten geciyorum. Zaten gec kalmisim bir de guvenlik yoklamasinda gordugum “OZEL” ilgiyle gerilimlere giriyorum. Kosarak ucaga geciyorum, valizime yer bulamamamdan oturu hostesle ufaktan bir gerilime giriyoruz. Sunumuma hic calismadigim icin basliyorum ucakta tuhaf tuhaf sunum calismaya. Derken anons geliyor “pilotumuz yok” !!! iniyoruz ucaktan, siraya giriyoruz, siranin en arkasinda kaliyorum, ve sonra tam 3 saat ayakta baska bir ucaga yer bulmak icin bekliyorum. Kader cizgi’si izlemisligim oldugu icin, “eger ki ucak kalksaydi” diye baslayan cok kotu senaryolar uretiyorum, gecmise kader gelecege irade gozuyle bakmaya calisiyorum (yaaa STV’nin dizilerini kim izliyor ki diye dusunuyordun degil mi? iste Kara Murat benim diye baslayan klise seyler soylemek isterdim ama konu disi oldugu icin parantezi burda kapatiyorum). Sirada, benimle beraber bekleyen 100%yerli mali insanlara ne kadar sirin oldugumu gosteriyorum! derken saatler geciyor, “bu aksam sen baska bir sehre git, orda eger ki yer varsa gidecegin yere gidersin, yoksa bir gece kalirsin” teklifini reddedip sonraki gunku ilk ucaga rezervasyon yaptirmis bir sekilde kuzu kuzu evime donuyorum. Badem “gitme konferansa falan, soyle hocana” diyor, ikna ediyorum.
Sonraki gun oluyor, gecikme yasansa da variyorum, ordaki toplantima zor yetisiyorum. Beraber proje yaptigimiz ama baska sehirlerde yasayan hocalari gorunce neden bilinmez seviniyorum, sanki memleketlimi gormusum gibi ilgi alaka gosteriyorum.
Sali oluyor, sunumumu yapiyorum, gereksiz heyecanlaniyorum, hocam begeniyor ama ben beni dinleyen insanlari bir daha gormek istemiyorum. Aksamina, Muahmmed Ali Center’da resepsiyon oluyor, cakirkeyif 50 tane hoca gozumde saygilarini tamamen yitiriyor. Resim cektiriyoruz, hocam herkese beni tanitiyor, o ovdukce ben eziliyorum, cunku hakkaten dediklerinin ancak %10unu kapsiyorum, cok ama cok calismaya karar veriyorum (her zamanki gibi). Sonra faytonla tarihi trustik yerleri geziyoruz (en tarihisi 1850 falan). Sonra yine sabah oluyor, ben ucaga biniyorum, yine bir problem, yine ucaktan iniyoruz. Ama dedim ya bu sefer gozum aciliyor, bagajimi bile almadan siraya kosuyorum, caktirmadan one gecmek istyenleri uyariyorum, herkese korku saliyorum! Sira bana geliyor, gulumsuyorum, “bugun Far Far Away’e hic yer kalmamis” diyor gorevli, beynime kan sicriyor, “buraya gelirken de ayni seyi yasadim”la baslayan bir konusmayla memnuniyetsizligimi cok sert bir sekilde “nasil cingenelesebilecegimi tahmin bile edemizsiniz” bakislari altinda dile getiriyorum. Kadin hemen ayarliyor first classtan bir yer. Yani ne var insani “kotu” yapmadan halletseler su isi! Yani ne var hep cok yumusak kalabilsem, oyle tanisalar beni! Ama yok, aglamayan bebege meme vermiyorlar, hele ki yabanciysan bu gurbet ellerde, hiiic vermiyorlar. Bir de ustune yemek fisi istiyorum, kadin sasiriyor. Eee dedim ya ustalastim artik. Zaten yedigim icitigim gezdigim kaldigim hocam tarafindan karsilanmakta ama maksat Delta’ya giciklik olsun. Aksama kadar beni havalaninda bekletmeleriyle kiyas bile edilmez gerci ama.. icim rahatlasin!