küçüktüm ufacıktım

Sabah namazini muteakip saatin kac oldugu umursanmadan edilen kahvaltinin ardindan gunes yakmaya baslamadan yeterli olcude mesafe alabilme gayesiyle ve gayretiyle hizli, telasli ve heyecanli, atayurdun yazlari da serin olan sehrine, amcamlari ziyarete gidiyoruz. Gunes yeni dogmus. Abim on koltuga oturmaya hak kazanacak kadar buyuk degil, arkayi ucluyoruz. En bencil ben oldugum icin yatma pozisyonunu almisim coktan. Sessizlik icinde, bir kac saat yol aliyoruz, bas sehire gelmeden benim de uyesi oldugum arkadaki kardes grup uykusunu alip yolculuga konsantre olmaya basliyor. Benim midem her zamanki gibi bulaniyor. Servis isinden sorumlu annem, bastirsin diye bana cubuk kraker veriyor. Babamin nesesi her zamanki gibi yerinde, coskulu. Arabamiz Dogan SL ya da SLX, neydi hatirlamiyorum, ama plakasi DF 999, nedense cikmiyor aklimdan. Babam teybi aciyor. Meleyen Azeri abladan kurtulduk ama Mrs. Abacidan kurtulamiyoruz bir turlu, babam eslik ediyor “beeeende kar yanginlari, seeeeende goc hazirligi. Asiydim kardelen cicegindeeen bahar topragina yuzunu sureeeen”. Bir su basi bulsak durup yarim kalan kahvaltimizi yapacagiz, ki babam icin ikinci kahvalti. Yok surdaki mi burdaki mi derken ben ya acliktan olecegim ya da mide bulantisindan kusacagim! En nihayetinde, koylulerin bahcelerinden topladigi meyvelerin de satildigi agaclik bir yerde babamin ove ove bitiremedigi “su”yun yakininda, ki butun sular benim icin ayniydi o zamanlar, mola veriyoruz. Pogacalar yeniyor, meyve aliniyor, babam zorla sudan iciriyor, yolculuk kaldigi yerden devam ediyor. “kizilciklar olduuu mu selelere dolduuu mu heeeey”, bu sarkiya ben de icimden eslik ediyorum. Ve o da ne, 55 plakali bir araba bizi geciyor, ve babamdan ilk soru geliyor “evet, 55 nerenin plakasi, bilene 10 puan!”. Tahminler yapiliyor, yaklastin, onunki şu, ipuclari derken atayurdun kuzeyindeki nadide sehrimiz biliniyor. Yol boyunca butun plakalara ayni muamele yapiliyor. Sular, meyve sulari, meyveler, kekler, annem surekli servis yapiyor. Mercedes abilere yol veriliyor, hadlerini bilmesi gerekenlere hadler bildiriliyor. “bilirsin ki aglamam, bilirsin aglayamaaaam, bilirsin ki ölürüüüüm, bilirsin yaaasayamam”. Ve babam matematik sorularina geciyor, oldum olasi hazzetmem! Abimle kardesimin kafadan problem cozme zekalari cok yuksek oldugu icin sanirim arada eziliyorum, oysa sinifta ne de basariliyim. Derken babam yoruluyor, ve ben asli gorevimi yapiyorum, ellerim agriyor aslinda, ama babama kiyamiyorum, devam ediyorum. Karnimiz acikiyor, benzin de alinmasi gerekiyor. Itinayla Shell istasyonu araniyor. Tekrar yola koyuluyoruz. Gunes batmadan abimin dogdugu sehre variyoruz. Bizimkilerin eskiden oturduklari evin onunden geciyoruz, anilar anilar..
“Beraber yuruduk biz bu yollarda, beraber islandik yagan yagmurda, simdi soyledigim tum sarkilarda, bana her sey seni hatirlatiiiiiiyooor”. Evet, bana her sey cocuklugumu hatirlatiyor!