"Ben de ozledim ben de"

Bir kahve dukkaninin penceresinden hizlanan kara, ve insanlara bakarak ablami dusunuyorum. Bugun dogumgunu, ona hediye olarak bu yaziyi yazmaya karar veriyorum.

Bastan baslayayim diyorum, en eskiye gidiyorum. Burak apartmaninda zorla evcilik oynattigimi hatirliyorum. Sonra karsi komsumuzun oglunun dugununde cekilmis bir fotograf geliyor gozumun onune. Ablamin saclar disli bir kelebek tokayla yukardan tutturulmus, kahkulu de ozenle havali bir hale getirilmis. Evet, o yillar ablam lisede. Lacivert bir formasi var, sonra P. ve C. ablalar var. Kucuk olmama ragmen onlarla olan “genc kiz” sohbetlerinde hep ben de bulunuyorum. C. Abla ozel bi sey anlatacak oluyor, beni isaret ederek ablama bakiyor, ablam da benim icin “soylemez kimseye” diyor, o gun bugundur ablamin sirdasi oluyorum, ve tabi arkadaslarinin da:)

Ablam bir de o zamanlar Emel Sayin hayrani, e sesi de guzel, surekli elini-bilegini kivira kivira Emel Sayin sarkilari soyluyor:) Bir de en buyuk amcamin buyuk ogluyla dinlenen Ferdi Tayfur’umuz var. O yasimda bana da arabesk dinletiyorlar. Annemin, anneannemin ameliyati icin evden haftalarca uzak oldugu bir donemde, “anne, anne, anne duy sesimi yalvariyorum” sarkisiyla mutfakta beni aglatiyorlar.

Bir de, Micheal Jackson, Madonna resimleriyle suslenmis unutulmaz bir anket defteri var ablamin. Sonra unutulmaz bulasik yikama seanslarimiz var. Her bir seans sonrasi ablamin “Bak yari zamanda is bitti, sen olmasaydin ben durulamaya yeni basliyor olacaktim” cumlesi, ablama yardim etmenin mutlulugu var. (ablam ayar veriyormus meger bana:) ) Universiteye gidisi, yazilan mektuplar var. Evlenisi, evden ayrilisi var, sonra iki kizi bir oglu var. Daha neler var neler, sadece ikimizin bildigi, sadece ikimizin konustugu, sadece ikimizin dertlendigi…

Canim ablam, iyi ki dogdun, dogum gunun kutlu olsun, daha nice 50 yillara:)))