atayurdun tam ortasinda bir kış gunu

Bitis ziline 10 dakika kala artik gocuklari giymeye basliyoruz, atkilar sımsıkı sariliyor, canta sirta takiliyor, suluk boyuna, gevezelik ediyorum. Ve zil caliyor, siniftan ilk once cikma telasi nedendir bilinmez kapiya hucum basliyor. Oglenciler yavas yavas sira olmaya baslamislar bile, fonda ogrenci cigliklari evin yolunu tutuyorum. Yururken donmus su birikintilerine basip onlara catlatmaya azami ozen gosteriyorum. Eve giris sahnesi yok aklimda, oglen yemegini de es geciyor hatiralarim. Kendimi odev yaparken buluyorum. Once parcayi okuyorum, sonra kelimelerin anlamlarini Turk dil kurumunun sozlugunden kopyaliyorum. Basliklari hep kirmizi kalemle yaziyorum. En cok kelimeleri cumle icinde kullanmayi seviyorum. Cok dusunuyorum, guzel cumleler kuruyorum, sonraki gun sinifta okuyusumu hayal ediyorum. Okudugumuzu anladik mi sorularini cevapladiktan sonra, matemetik odevine geciyorum. Sira hayat bilgisine geliyor. Mevsim ilk bahar olsaydi köyümüzü taniyacaktim ama simdilik “kış hazirliklari nelerdir”i arastiriyorum. Odevlerimi salondaki sehpanin uzerinde yapmayi seviyorum. Odevler bitince buzlu camla ayrilmis oturma odasina geciyorum. Anneannem (Allah rahmet etsin) yere sari piti kareli sofra bezini seriyor. Televizyon karsida oturuyoruz. Memleketinden gelirken getirdigi ve ozenle dilimledigi ekmeklere once ev yapimi salca suruyor, sonra zeytinyagina batirip kardesime ve bana veriyor. Ben nedense uzerine tuz ekmeden yiyemiyorum. Elimde tadi aklimdan bir turlu cikmayan bu dilimler “Anadoludan Goruntuler” programinin bitmesini bekliyorum. Babam T.O'dadir, ablam okulda ama annem nerde, abim niye yok o sahnede bilmiyorum. Aklimda sadece kardesim, anneannem, ben ve sari piti kareli sofra bezi ve bir de GAP projesi…