(yuksek doz arabesk alsam?)

Badem gitti, ben bir basima kalakaldim, bogazimda da yumruk gibi bi sey kalakaldi. Bir yetimlik bir oksuzluk var uzerimde. sanki bir bayram sabahi herkes babasinin elini opup harclik aliyormus da ben babasizmisim gibi, ya da bir yaz ogleden sonrasi civil civil bir parktaymisim da herkesin annesi banklarda otururken benim annem ortalarda yokmus gibi...

Ben cok sulugozumdur. Olayi dramatize etmeyi sevdigim kadar veda konusmalarini, vedalasmalari da severim. Agladikca zevk katsayim artar, aglama seansim bitince de temizlenmisimcesine huzura ererim. Tabi bu huzur bana kirmizi suratli kurbagaya benzeyen bir sifat, sismekten etrafi goremeyecek hale gelen gozler, tuzlu sudan yanan yanaklar ve bas agrisi olarak odetilir.

Havaalnindayim. Ben de Vancouver'a dogru ucacagim ins birazdan. Yani Badem'le dunyanin farkli yonlerine dogru hareket halindeyiz. Check-in yaptirirken gorevli kadin bana "ulkeyi terk ediyorsunuz" dedi, tuhaf oldum. Ulke terk etmek, ne garip geliyor di mi insanin kulagina? "terk etmek" basli basina sogukken bir de "ulke" gibi buyuk ve saygi duyulacak bir kavramla birlesince tedirgin oldum. "gelcem geri, uzulme" demedim kadina, cunku zaten gicik olmustum kadina. Israrla kiosk'u kullanmami istemis ben de israrla pasaportumun buna uygun olmadigini soylemistim, sonra geldi de kendi gordu. "ne merakliymissin ogretmeye" de demedim kadina. suskundum bugun, Bademsiz kalmistim, kimseyle giciklasacak, burundan soluyacak halim yoktu, dun aksam cok aglamis, bitkin dusmustum. Aslinda ben hep cok aglardim. Ama bu sefer bir yetimlik bir oksuzluk vardi uzerimde, susmustum.

(not: bu resim de internetten alinti degildir, ve orda yalniz bir pelikan vardir)